İslam dini Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve selleme mutabaat üzerine kurulmuştur. Onun mutabaatı üzerine kurulduğu için her müminin görevi Peygamber Efendimiz aleyhisselatu vesselamın bütün mütabaatını yapmaktır. Yemesini, içmesini, bütün davranışlarını onun sünnet-i seniyyesine göre yapmak lazımdır. Allah-u Zülcelâl'in muhabbeti ona bağlıdır.
Peygamber Efendimiz aleyhisselatu vesselam zamanında bir kavim dediler:
“Biz Allah'ı seviyoruz.”
Onun üzerine Allah azze ve celle ayeti kerime nazil etti:
“De ki: “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah çok bağışlayıcı, çok esirgeyicidir.” (Al-i İmran; 31)
Yani diyor ki, “Eğer Allah'ı seviyorsanız, sevmek istiyorsanız Resulüne tabi olun, o zaman Allah size merhamet edecektir.”
Bu ayet-i kerimeden anlaşıldığına göre Allah-u Zülcelâl diyor: “Benim Resulüme mutabaat edin, Ben de sizi seveceğim.”
Ama sevmek de öyle basit bir şey değil, Sen Allah'ı sevdin mi Allah da seni sevecek. Allah sevdiği zaman, sevdiği kuluna daima iyilik yapar, ona azab etmez, eziyet vermez.
“Bir kimse, başka bir köydeki (din) kardeşini ziyaret etmek için yola çıktı. Allah Teâlâ, adamı gözetlemek (ve sınamak) için onun yolu üzerinde (insan sûretinde) bir melek vazifelendirdi. Adam meleğin yanına gelince, melek:
– Nereye gidiyorsun? dedi. O zât:
– Şu köyde bir din kardeşim var, onu görmeye gidiyorum, cevabını verdi. Melek tekrar sordu:
– Bir ihtiyacın bir derdin mi var, o kişi sana yardımcı olsun veya elde etmek istediğin bir menfaatin mi var? Adam:
– Hayır, hayır, ben onu sırf Allah rızası için severim, onun için ziyaretine gidiyorum, dedi. Bunun üzerine melek:
– Allah senin kalbinin niyetini bildiği için beni gönderdi git dedi ona söyle o nasıl benim için o kişiyi dost yaptı Ben de onu dost olarak kendime kabul ettim. Sen onu nasıl seviyorsan Allah da seni öyle seviyor. Ben, bu muştuyu vermek için Allah Teâlâ’nın gönderdiği elçiyim, dedi.” (Müslim, Birr, 38; Ahmed, II, 292)
Bir hadis-i şerifte de:
“Yedi sınıf insan vardır ki Allah Teâlâ, onları hiçbir gölgenin bulunmadığı bir günde, kendi (Arş’ının) gölgesinde gölgelendirir... (Bu sınıflardan biri de) birbirlerini Allah için seven, bir araya gelişleri ve ayrılışları bu muhabbetle gerçekleşen iki kişidir...” buyrulur. (Buhârî, Ezân, 36)
Ne kolay bir amel ne büyük bir mükafat!
